Θέλω να βοηθήσω και εγώ

Ιστορία Ζωής ... Η ιστορία της Ελένης

Ιστορία Ζωής ... Η ιστορία της Ελένης

7 Οκτωβρίου, 2015

"Το Αυγό που έλειπε"

Πάντα διάλεγε τέσσερα κόκκινα αυγά και τα στόλιζε ξέχωρα. Πότε με φύλλα από τον κήπο, πότε με ζωγραφιές δικές της, η Ελένη κάθε Μεγάλη Πέμπτη έφτιαχνε τέσσερα αυγά αλλιώτικα. Ένα για κάθε της παιδί, την Αλίκη, τη Μαρία, τον Στέλιο, τον Μάνο. 

Φέτος ωστόσο, ήταν μια ιδιαίτερη χρονιά και όλα έδειχναν πως την ώρα της Ανάστασης, τα αυγά των παιδιών θα έμεναν άθικτα και η Ελένη μόνη. Ας είναι… Ας ήταν καλά κι ας γιόρταζαν όπου ήθελαν. Άλλωστε, είχαν περάσει τόσα πολλά τα τελευταία χρόνια…
Κι όμως, κάποτε τα πράγματα ήταν αλλιώτικα. Κάποτε πριν μετακομίσουν στο χωριό, η Ελένη ένιωθε πραγματικά ευτυχισμένη. Με τον Θανάση, τον άντρα της, ζούσαν στον Πειραιά. Εκεί γεννήθηκαν, πήγαν σχολείο, γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν. Στα είκοσι τους αποφάσισαν να παντρευτούν κι έπειτα από ένα χρόνο γεννήθηκε το Αλικάκι. Έτσι την έλεγαν την πρωτότοκη. Αλικάκι! Ακόμη θυμάται τις χαρές που έκανε ο Θανάσης όταν την πρωτοείδε. Η Αλίκη είχε ανοίξει το κουτί της ευτυχίας! Έτσι έλεγε ο άντρας της. Το πρώτο Πάσχα που πέρασαν μαζί, η Ελένη της έφτιαξε το πιο όμορφο κόκκινο αυγό! Ήταν λαμπερό, γεμάτο ζωγραφιές, πεταλούδες και ανεμώνες. Η μικρή το πήρε στα χέρια της, το κοίταξε έκπληκτη κι έπειτα το κρύψε στην αγκαλιά της χαμογελώντας. Η Ελένη τρελάθηκε από τη χαρά της! Πώς της ήρθε στ΄αλήθεια να το κάνει αυτό;! Τη σήκωσε στα χέρια, τη γέμισε φιλιά κι από τότε το καθιέρωσε. Κάθε παιδί, κάθε καινούριο μέλος της οικογένειας, είχε το δικό του αναστάσιμο αυγό και σαν οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα, το παιχνίδι ξεκινούσε. Έπειτα από λίγο, όλα τα αυγά ήταν σπασμένα κι όλοι ένιωθαν νικητές! Μοναχά εκείνο, το πρώτο αυγό, το αυγό της Αλίκης δεν έσπασε ποτέ. Η Ελένη το είχε φυλάξει μα στην μετακόμιση το έχασε.
Αχ αυτή η μετακόμιση! Καμιά φορά νομίζει πως όλα τα χάσε εξαιτίας της. Την ηρεμία, την ευτυχία, το χαμόγελο του Θανάση. Αλήθεια, πότε ήταν που χαμογέλασε τελευταία φορά ο Θανάσης; Στο χωριό πάντως δεν τον είδε ποτέ να γελά. Τα προβλήματα τον άλλαξαν. Η αγροτική ζωή ήταν απαιτητική και κανείς τους δεν είχε συνηθίσει έτσι. Οι καβγάδες έδιναν και έπαιρναν και δίχως να το καταλάβουν κατέληξαν στο διαζύγιο. Η Ελένη βρήκε σπίτι σε μία κοντινή πόλη και η ζωή μπήκε σε άλλους ρυθμούς. Πιο ήσυχους, πιο ρηχούς, σαν να ‘χαν τυλιχτεί όλα από μια λεπτή στρώση χιονιού και παρέμεναν παγωμένα, νεκρά. Κι όλα αυτά μέχρι που γνώρισε τον Αλέξη. Ο Αλέξης ήταν ο νέος της σύντροφος που έδωσε άξαφνα χρώμα στην άχαρη καθημερινότητά της. Η ίδια ένιωθε πάλι μικρό κοριτσάκι. Τι κι αν είχε πάμπολλα προβλήματα που αναζητούσαν επειγόντως λύση; Τα προβλήματα άλλωστε δεν τελειώναν ποτέ. Κι εκείνη, τι θα μπορούσε να κάνει στ΄αλήθεια; Με μια μητέρα σοβαρά άρρωστη, τον πατέρα της αποβιώσαντα από χρόνια και ένα σύζυγο εχθρικό, μοναχά ο Αλέξης της απέμενε. 
Έτσι σκεφτόταν κάποτε, μα δεν το σκέφτεται πια. Ο Αλέξης έφυγε από την ζωή της το ίδιο γρήγορα και αναπάντεχα όπως ήρθε. Μόλις η Ελένη του ανακοίνωσε την εγκυμοσύνη της δείλιασε. Ψέλλισε δυο κουβέντες και εξαφανίστηκε. Κι έμεινε η ίδια μόνη, να αναρωτιέται πώς θα τα βγάλει πέρα.
«Μη το κρατήσεις,…», της είπε μια φίλη που της το εκμυστηρεύτηκε στο τηλέφωνο. «Πού πας να μπλέξεις καλή μου; Εσύ, με τόσο μεγάλα παιδιά; Τα δεκαέξι δεν κοντεύει να κλείσει το Αλικάκι; Ε, τι θες τώρα; Πάλι ξενύχτια, πάλι θηλασμούς; Κι έπειτα είναι και το άλλο; Είσαι μεγάλη πια Ελένη; Το ξέχασες; Θα βγει γερό το μωρό; Κι αν βγει, πώς θα το ζήσεις; Με τα ψίχουλα που σου δίνει ο προκομμένος…»
Η Ελένη αναστέναζε. Δίκιο είχε η φίλη, δίκιο σε όλα! Αλλά και το δίκιο του μωρού; Αυτό δεν μετρούσε; 
Την επόμενη μέρα σηκώθηκε πρωί. Έφτιαξε τσάι κι άνοιξε τον υπολογιστή. Δεν μπορεί, κάποια λύση θα υπήρχε, κάποιος σε ολόκληρο τον κόσμο θα βρισκόταν να στηρίξει κι εκείνη. Έπειτα από κάμποσες μάταιες αναζητήσεις, το μάτι της έπεσε σε ένα ενδιαφέρον άρθρο. Ήταν από το site της Αγκαλιάς. Η Ελένη πήρε το τηλέφωνο και σχημάτισε τον αριθμό που βρήκε. Αυτό ήταν! Το κουράγιο που αναζητούσε έφτασε σε εκείνη από μία άγνωστη φωνή και η ίδια μέσα σε λίγες ώρες είχε πάρει αποφάσεις ζωής. Θα έφευγε από εκεί, θα γυρνούσε στον Πειραιά κοντά στην μητέρα της, μαζί με τα παιδιά. 
Όταν το ανακοίνωσε στον Θανάση δεν περίμενε τόσο ακραία αντίδραση. Ο πρώην σύζυγος έφυγε βροντώντας την πόρτα πίσω του, απειλώντας πως από εκεί και πέρα δεν θα έδινε δεκάρα. Ωστόσο εκείνη δεν πτοήθηκε. Μέσα σε δυο εβδομάδες βρισκόταν εγκατεστημένη στο πατρικό της και έξι μήνες αργότερα γεννήθηκε το μωρό. Ένα κοριτσάκι ξανθό και γαλανό, ίδιο η Αλίκη. Η Ελένη το πήρε στην αγκαλιά της ταραγμένη. Πού είναι τα γέλια τώρα; Πού είναι οι χαρές; Πριν δεκαέξι χρόνια, κρατούσε στα χέρια της ένα άλλο μωρό, τόσο ίδιο και τόσο διαφορετικό. Ή μήπως εκείνη ένιωθε διαφορετικά; Γύρισε σπίτι της με ένα βάρος στο στήθος. Να δεις που κανείς δεν θα αγαπούσε αυτό το παιδί κι ας έμοιαζε στην Αλίκη. Αυτό φοβόταν! 
Τους μήνες που ακολούθησαν, η Ελένη προσπάθησε να μην σκέφτεται τίποτα. Αμίλητη, αγέλαστη φρόντιζε τους πάντες. Την άρρωστη μητέρα, το μωρό, τα τέσσερα μεγαλύτερα παιδιά της. Από τον σύλλογο έπαιρνε τα ρούχα, τα γάλατα, τις πάνες της μικρής, αλλά η ίδια ένιωθε να βουλιάζει κάθε μέρα και πιο πολύ στα χρέη. 
Και ο καιρός περνούσε, έφτασε το Πάσχα και τα παιδιά τής ανακοίνωσαν πως θα περνούσαν τις διακοπές τους στο χωριό. Δεν μίλησε, δεν είπε τίποτα, μα σαν έκλεισε η πόρτα πίσω της, πήρε το μωρό αγκαλιά και έκλαψε πολύ. Εκείνη την ημέρα- τη μέρα που έφυγαν- μπήκε στην κουζίνα με μάτια πρησμένα να βάψει τα αυγά. Ένα για τον καθένα, σαν άλλοτε. Μοναχά για το μωρό δεν ετοίμασε. «Δεν πειράζει…» σκέφτηκε, «τι καταλαβαίνει και δαύτο; Θα του φτιάξω του χρόνου…».
Δυο μέρες ξοδεύτηκαν έτσι, μέσα στη θλίψη και τη σιωπή. Το μεσημέρι του Μ. Σαββάτου ξάπλωσε κατάκοπη και βυθίστηκε σε ένα ύπνο αλλόκοτο. Σαν ξύπνησε η ώρα ήταν περασμένη, το μωρό κοιμόταν δίπλα της και από το σαλόνι ακούγονταν φωνές.
«Ο Θανάσης…», ψιθύρισε και ανασηκώθηκε. Πράγματι ήταν εκείνος! Είχε φέρει τα παιδιά δίχως να της εξηγήσει τον λόγο. Δεν χρειαζόταν, η Ελένη το κατάλαβε. Τέτοιες μέρες δεν του βαστούσε η καρδιά να τους χωρίσει. Σηκώθηκε συγκινημένη και πήγε στο σαλόνι. Τους καλωσόρισε, τους φίλησε, τους έφτιαξε καφέ. Θα κάναν Ανάσταση μαζί. Έτσι της είπε ο πρώην άντρας της. «Για χάρη των παιδιών…», συμπλήρωσε και χαμογέλασε δειλά. Εκείνη δεν είπε τίποτα. Περίμενε μοναχά το βράδυ. Τότε που οι καμπάνες θα ηχούσαν χαρμόσυνα, το «Χριστός Ανέστη» θα ακουγόταν σ’ όλη τη γειτονιά και κείνοι θα κάθονταν στο γιορτινό τραπέζι. 
Και το βράδυ ήρθε κι όλα έγιναν όπως τα ‘χε στο μυαλό της η Ελένη. Μοναχά η Αλίκη δεν ησύχαζε, πήγαινε και ερχόταν, κοιτώντας γύρω της νευρικά. 
«Πού είναι το αυγό της μπέμπας;», ρώτησε σε ανύποπτη στιγμή και όλοι βουβάθηκαν.
Η Ελένη κούνησε αόριστα το κεφάλι. Ταράχτηκε αλλά δεν ήθελε να το δείξει.
«Ξέχασες να φτιάξεις αυγό της μπέμπας;» 
Η κοπέλα έσμιξε για μια στιγμή τα φρύδια της με θυμό, μα έπειτα σαν να θυμήθηκε κάτι, έφυγε τρέχοντας για το δωμάτιό της.
«Ας πάρει το παλιό δικό μου…», είπε όταν γύρισε ξανά, βάζοντας στην αυγοθήκη ένα λαμπερό κατακόκκινο αυγό, γεμάτο ζωγραφισμένες πεταλούδες και ανεμώνες.
Η Ελένη σάστισε. Δεν το ‘χε χάσει τελικά. Τίποτα δεν χάνεται, αν δε το θελήσεις. Σηκώθηκε και με χέρια που έτρεμαν το κράτησε στις παλάμες της.
«Ω, το αυγό μου! Το πρώτο μου αυγό! Τι όμορφο που είναι ακόμη! Σαν εσένα Αλικάκι μου. Σαν τη Μαρία, τον Στέλιο, τον Μάνο μου. Σαν τη μπέμπα μας! Ε, Αλικάκι; Σαν τη μπέμπα, τόσο όμορφο δεν είναι;»

Πηγή: Κοινωνική Υπηρεσία της Αγκαλιάς

*Η Ιστορία είναι πραγματική, αλλάζουν όμως τα ονόματα και κάποια άλλα στοιχεία, ώστε να αποφευχθεί η ταυτοποίηση.

*Γράφει η Εθελόντρια Μαρία Χίου

Μοιράσου το::

Οι υποστηρικτές μας

Ηλεκτρονικό Κατάστημα Αγκαλία

Μείνετε σε επαφή

Συμπληρώστε το όνομα και το email σας και ενημερωθείτε για τα νέα,
τις εκδηλώσεις, τις δράσεις και το έργο της Αγκαλιάς

19829

χρέωση 2,48 ευρώ/κλήση με το ΦΠΑ και εφαρμόζεται επιπλέον Τέλος σταθερής Τηλεφωνίας 5% - χρέωση 2,48 ευρώ/sms με το ΦΠΑ και εφαρμόζεται επιπλέον Τέλος Τηλεφωνίας 12%, 15%, 18% ή 20% ανάλογα με το ύψος του μηνιαίου λογαριασμού προ ΦΠΑ

901 11 179 179

Χρέωση 3,71€/κλήση από σταθερό ΟΤΕ με το ΦΠΑ